دهم ربیع الاول سالروز ازدواج مبارک رسول خدا (ص) با حضرت خدیجه (س) است. خدیجه این زن ملقب به «طاهره» در عصر جاهلیت، از دنیا ثروت و از اخلاق، شرافت و فضیلت را در خود جمع داشت و در صورت و سيرت و همه كمالات از برجستهترين زنان قريش و مكه بود «و لقد كانت خديجة عليها السلام من خيرة نساء قريش شرفا، و أكثرهن مالا، و احسنهن جمالا». حسن نام و خلق شهیر محمد امین (ص) از همان جوانی و قبل از بعثت، و به دنبال آن، سفر تجاری او بسوی شام به نمایندگی از خدیجه (س) و سود پرمنفعت او، مهر محمد (ص) را در قلب خدیجه نشاند. خدیجه (س) که پیشنهاد ازدواج را از سوی بسیاری از بزرگان قریش رد میکرد اینک خود به دنبال پیشنهاد ازدواج با محمد (ص) بود «وَ الطَّيِّباتُ لِلطَّيِّبينَ وَ الطَّيِّبُونَ لِلطَّيِّباتِ». مهمترین عامل یک ازدواج موفق، صداقت، امانت، مدیریت زندگی و ارزشهای والای معنوی است و همه این اوصاف و افزون بر آن، کرامات و آیندهای درخشان در محمد امین (ص) جمع بود و خدیجه که در ثروت مادی چیزی کم نداشت، به دنبال ثروتی دیگر و عظیم میگشت که به آسانی دستیافتنی نبود. همه معیارها برای بهترین ازدواجها برای حضرت خدیجه (س) فراهم بود لذا خود پیشقدم شد ولی مستقیم نگفت بلکه واسطه فرستاد. واسطه او طبق نقل تاریخ، زنی از زنان مکه به نام نفیسه بود و او به درستی این مأموریت را انجام داد. او به حضرت محمد امین (ص) چنین گفت: به سن ازدواج رسیدی، چه چیز مانع ازدواجت میشود؟ ازدواج هزینه برمیدارد و پیامبر این هزینه را نداشت و مشکل را همین اعلام کرد نه چیز دیگر؛ ولی نفیسه تمایل خدیجه (س) به این وصلت را اعلام نمود. محمد بن عبدالله (ص) که شرافت و بزرگواری خدیجه را میشناخت، دل به این پیشنهاد بست و موضوع را به بزرگان خود ابوطالب و عموهایش عرضه کرد. آری ازدواج رسوماتی دارد و مهمترین آن ورود بزرگان و محترمین قوم برای رایزنی و بنیانگذاری پایههای قویم این نهاد مقدس است. ارجمندی خدیجه و جایگاه بلند او همگان را به این ازدواج خوشنود ساخت و ابوطالب بزرگ بنیهاشم و سرپرست دیرین رسول خدا پیشگام این خواستگاری شد. همه عظمتها و دلدادگیها در این ازدواج جمع بود و ابوطالب خطبه عقد خواند.
ابوطالب در خطبه عقد تابلوئی زیبا از ویژگیهای برجسته برادرزاده خود را ترسیم کرد که در مقابل آنها فقر و مال را امری زائل و غیرقابل اعتناء معرفی نمود. «این برادر زادهام با احدی از قریش قابل موازنه نیست مگر آنکه بر او ترجیح دارد، و احدی با او قیاس نشود جز آنکه عظمتش بر آن فرد فزونی یابد و او در میان خلق نظیر ندارد هر چند مالش اندک است». در آخر فرمود: «و له- و ربّ هذا البيت- حظ عظيم، و دين شائع، و رأي كامل». همین ویژگیهای برجسته او، از ممتاز بودن وجودی و داشتن بهره وافی از ارزشهای انسانی و دارا بودن دینی به شهرت دین ابراهیم و برخورداری از خردی کامل، بزرگترین سرمایههای او است و در عین حال با میل و رغبت به ازدواج با خدیجه آمده است «و له في خديجة رغبة». همه سرمایههای اصیل و ارزشمند انسانی در ازدواج محور توجه است ولی میل و مهر به طرف ازدواج همچون آبی روان به پای این ارزشهای والا و سبب طراوت زندگی است. محمد (ص) با داشتن همه این سرمایههای معنوی اینک با رغبت بسوی خدیجه (س) آمده است. این است بنیان ازدواج که مجالی برای خودنمائی هوس و محبتهای فریبنده باقی نمیگذارد. دلدادگی و مهر ماندگار رسول خدا به همسرش خدیجه، آنقدر عمیق و مستمر بود که بعد از وفاتش هم هیچوقت کمرنگ نشد و رسول خدا (ص) همیشه از خدیجه به نیکی و عظمت یاد میکرد. دلدادگی خدیجه به جمال دلربای محمد (ص) در همین روز عقد چنان نمایان شد که مطابق برخی نقلهای تاریخی وقتی ابوطالب گفت: «مهر او را من در مالم به عهده میگیرم»، خدیجه اعلام کرد «من خود از مالم ضامن مهر میشوم». بعد از عقد ازدواج به همسر خود محمد (ص) عرض کرد: «الی بیتک، فبیتی بیتک، و انا جاریتک». بفرمائید به خانه خودتان آمدهاید، بیت من خانه توست و من کنیز توام.
مهر ماندگار و متقابل رسول خدا (ص) و حضرت خدیجه (س)، مبتنی بر اصول و ارزشهای الهی شکل گرفت. مهر حضرت خدیجه (س) به رسول خدا (ص) را هیچ چیز نتوانست کم کند نه طعنه زنان مکه، نه فشار تحریمهای قریش و تنگناها و توهینهای آنها نسبت به پیامبر. حقانیت این راه و ارزشهای توحیدی چنان ظرفیتی دارد که هضم کننده همه فشارها و سختیها است. ابعاد مهر و دلدادگی حضرت خدیجه (س) به رسول خدا (ص) را باید در ایثار مال خود در راه هدف پیامبر و همراهی با حضرت در تمام لحظات سخت غربت اسلام نگاه کرد به طوری او نخستین زنی است که به پیامبر اسلام آورد. ابوطالب و خدیجه دو پشتیبان بزرگ برای رسول خدا (ص) بودند. حضرت خدیجه قبل از مال و بیش از مالش، جان و نفس خود را در طبق اخلاص گذاشت و همه را تقدیم رسول خدا کرد لذا پیامبر تا آخر عمر همواره شیفته همسرش خدیجه بود.
