طبق شواهد تاریخی و باورهای شیعه،
ماه صفر سال ۶۱، یعنی ۴۰ روز بعد از عاشورا، تاریخ دقیق رسیدن کاروان اسرا به سرپرستی امام سجاد(ع) به کربلا است.
برخی از مورخان و اندیشمندان همانند، ابوریحان بیرونی، ابن نمای حلی، سیدبن طاووس، مستوفی هروی و شیخ بهایی، تصریح کرده اند:
حضور اهل بیت امام حسین(ع) در کربلا در روز بیستم صفر سال۶۱ یعنی همان اربعین اول بوده است.
علامه محسن امین برای پی بردن به درستی تاریخ دقیق اربعین و زیارت قبور شهدای کربلا، خود شخصا از شام حرکت کرده و دقیقا در روز اربعین به کربلا رسیده است.
افزون بر این گزارشها، شواهد دیگری برای اثبات این امر وجود دارد که می توان به آنها استناد کرد. از جمله:
۱. به تصریح شیخ صدوق و فتال نیشابوری، الحاق سر امام حسین(ع) به بدن امام توسط امام سجاد(ع) در روز اربعین همان سال بوده است؛
زیرا الحاق سر در اربعین یک سال بعد، معقول نبوده و بعید به نظر می رسد.
۲. همچنین هیچ گزارشی مبنی بر حضور امام سجاد(ع) و حضرت زینب در کربلا در غیر این سال نیست.
در باب فضل پیاده روی برای زیارت امام حسین علیه السلام آمده است:
امام_صادق(ع) خطاب به علی صائغ می فرماید:
۱.کسى که با پای پیاده به زیارت امام حسین(ع) برود، خداوند به هر قدمى که برمی دارد یک حسنه برایش نوشته و یک گناه از او محو مى فرماید و یک درجه مرتبه اش را بالا مى برد.
۲. وقتى به زیارت رفت، خداوند دو فرشته را مامور او مىفرماید که آنچه خیر از دهان او خارج می‌شود را نوشته و آنچه شر و بد است را ننویسند.
۳. وقتى برگشت با او وداع کرده و به وى مىگویند:
اى ولىّ خدا!
گناهانت آمرزیده شد و تو از افراد حزب خدا و حزب رسول او و حزب اهل‌بیت رسولش هستی،
به خدا قسم!
هرگز تو آتش را به چشم نخواهی دید و آتش نیز هرگز تو را نخواهد دید و تو را طعمه خود نخواهد کرد.
ابن قولویه قمی، کامل الزیارات، ص۱۳۴.
صدوق، امالی، ص۲۳۱،
ابن فتال، روضه الواعضین، ص۱۹۲،
ابوریحان بیرونی، آثارالباقیه، ص۳۳۱
